Voorzitter,

Wie de Programmabegroting 2026 openslaat, leest geen begroting maar een sprookjesboek voor bestuurders. Een boek vol toverwoorden: duurzaam, inclusief, toekomstbestendig, woorden waar je de stad niet mee repareert, maar waar je wel een beleidsnota van dertig pagina’s mee vult. Alles bloeit en groeit op papier, behalve de straat, het park en de stoeptegel waar de Almeerder dagelijks over struikelt.

Het college leeft in een wereld van beleidsballonnen, waar “transities” en “gebiedsgerichte aanpakken” rondzweven als confetti op een congres. Mooie praat voor in een PowerPoint, maar ondertussen verloedert Almere. Trottoirs liggen open, speeltuinen verpauperen, het gras staat kniehoog. Het onderhoud van de stad is niet toekomstbestendig, het is wegbezuinigd, genegeerd en vergeten.

En terwijl de basis afbrokkelt, blijft het geld stromen naar de verkeerde dingen. Er is geld voor klimaatcampagnes, voor adviesbureaus en voor participatieprojecten waar niemand iets van merkt. Want voorzitter Inwoners mogen “meedenken”, maar nooit meebeslissen. Er is geld voor “bewustwording”, maar niet voor een bezem, een hark of fatsoenlijk onderhoud. Het college noemt dat “investeren in de toekomst” maar wat heb je aan de toekomst als het heden uit elkaar valt?

Voorzitter, bovenop dat alles stijgen de lasten opnieuw. De OZB stijgt, de afvalstoffenheffing stijgt, en de rioolheffing zelfs met bijna negen procent. Niet omdat het moet, maar omdat het college het handig vindt. Ze noemen het “trendmatige loon- en prijsontwikkeling” een prachtig staaltje ambtelijk goochelen om een belastingverhoging te verstoppen in een mooi woord. Elk jaar hetzelfde trucje: noem het trendmatig, stop het in een tabel, en klaar is Kees. Maar voor de Almeerder is het simpel: de rekening wordt weer hoger.

En ondertussen wordt er gekort op de zorg. Minder huishoudelijke hulp, strengere indicaties en vijftien miljoen tekort in de jeugdzorg. De vorige bezuiniging binnen de Wmo is niet gehaald, maar dat deert niemand we doen het gewoon nog een keer, maar dan “professioneler”. In gewoon Nederlands: meer managers, meer overleg, meer papier en minder hulp aan wie het echt nodig heeft. De PVV vindt dat de Wmo integraal tegen het licht moet worden gehouden, niet stukje bij beetje uitgekleed, maar grondig hervormd zodat hulp terechtkomt waar die hoort: bij de mensen die het hard nodig hebben.

En dan het slothoofdstuk van dit sprookje: de begroting heet “structureel sluitend”. Dat klinkt mooi, maar onder dat laagje vernis ligt een tekort van bijna 29 miljoen euro, keurig weggestopt onder de deken van reserves en meevallers. Na 2026 is de buffer leeg, en mag de volgende coalitie het puin ruimen terwijl dit college met droge ogen roept dat alles op orde is.
Voorzitter, de Almeerder leeft niet in een beleidsvisie, maar in een straat die schoon moet zijn, een wijk die veilig moet voelen, en een stad die betaalbaar moet blijven. Dat is geen ambitie dat is gewoon de taak van de gemeente.
Het wordt tijd om wakker te worden uit dit bestuurlijke sprookje.
Tijd om te stoppen met de papieren droomwereld van “trendmatige ontwikkelingen”.
Tijd om terug te keren naar wat écht telt: veiligheid, zorg, onderhoud en gezond financieel verstand. Want in sprookjes, voorzitter daar kun je niet leven.